*Yazı spoiler içermektedir.
Matrix serisinin dördüncü sineması “Matrix Resurrections” dün sinemalarda izleyicilerle buluştu. Vizyonla beraberinde HBO Max’te de gösterime giren sinemanın direktör koltuğunda bu sefer Wachowski Kardeşlerden yalnızca Lana oturuyor.
Sinemada Keanu Reeves ve Carrie-Anne Moss’a Jessica Henwick, Yahya Abdul Mateen II, Neil Patrick Harris, Jonathan Groff, Priyanka Chopra, Christina Ricci, Jada Pinkett Smith, Lambert Wilson ve Daniel Bernhardt üzere oyuncular eşlik ediyor.
“Matrix Resurrections”, açılış sahnesine birinci sinemaya gönderme yaparak başlıyor. Nostalji görür görmez gözünüz gönlünüz şenleniyor haliyle. Lakin yeni karakterlerin sinemaya dahil olmasıyla bu şenlik uzun sürmüyor maalesef. Sinema, bir Neo’nun gerçeklerle bir daha yüzleşme ve Trinity’yi bulma öyküsünü bahis ediniyor.
MATRIX’LE DALGA GEÇEN MATRIX SİNEMASI
Thomas A. Anderson, namıdiğer Neo, bir daha Matrix dünyasına gönderilmiş, hatta hafızasındaki tüm olaylar ve karakterler ‘The Matrix’ isimli görüntü oyununa dönüştürülmüş. Bu oyunuyla tanınıyor ve görüntü oyunu şirketinde çalışıyor. Neo, oyundaki olayları gerçekte yaşadığını düşünerek ‘sinir krizleri’ geçirse de psikoloğunun verdiği ‘mavi ilaç’larla her şeyin başının ortasında olduğuna kendini inandırmaya uğraşıyor.
Bu sırada sinemada Matrix’in yeni bir oyunun da geliştirilmesi planlanıyor. Senaryo yazanlardan Warner Bros.’a esprili bir lisanla giydirenlere, daima özgünlük vurgusu yapanlardan ‘kim bilir tahminen 5 ve 6. seri de gelir’ diyenlere; sinema, kendi ortasındaki esprileriyle Matrix’in şahsen kendisiyle ve seri sinemalarıyla dalga geçiyor.
Neo, her ne kadar mavi hapları kullanmaya devam etse de her gün bir ötekinin birebiri üzere geçiyor. Yeni karakterimiz Bugs, tam da bu noktada yeni Morpheus’umuzla Neo’yu bir daha ‘asıl gerçekliğe’ döndürmeye uğraşıyor. Bu uğraş anlarında eski sinemalardan sahneler, ‘oyunun ortasındaki sahneler bunlar’ mazeretiyle daima olarak gösteriliyor. Nostalji, flasbacklerle daima gözünüze sokuluyor yani. Sinema bir nevi kendini tekrar ediyor da diyebiliriz. Örneğin, birinci sinemada gördüğümüz ve deja-vu manasına geldiğini öğrendiğimiz siyah kedi biroldukca sahnede başınıza vurularak yeniden yine anlatılır üzere gösteriliyor. Üstüne üstlük izleyici hâlâ anlamazsa diye mama kabında dahi ‘deja-vu’ yazıyor.
Akabinde Neo’nun gerçeği kabullenmesiyle Trinity’yi de geri döndürme eforları başlıyor. Buradan itibaren büsbütün romantik güldürüyle karışmış bilim kurguya dönüyor sinema… ‘Matrix serisinde Neo ve Trinity’nin aşkı hiç mi yoktu?’ derseniz, natürel ki vardı fakat bu aşk Matrix kozmosunun içine güzelce yerleştirilerek o denli anlatıldı ki ne sinemanın gidişatını değiştirdi ne de sineması bir romantik güldürüye çevirdi.
YENİ KARAKTERLER
‘Seçilmiş Kişi’ olan Neo’ya hayranlık duyan yeni karakterlere gelirsek… Karakterlerin pek bir derinliği yok, hatta öylesine yok ki Jessica Henwick’in canlandırdığı kaptan Bugs haricinde hiç birinin ismi da akılda dahi kalmıyor. Basmakalıp geliştirilen karakterler bir nevi bir aksiyon sinemasından figüranlık için gönderilmiş gibiler, eğreti duruyorlar.
Yahya Abdul Mateen II’nun canlandırdığı Morpheus, ‘Morpheus havası’ vermekten çoksıyla uzak. Laurence Fishburne’un doruğa çıkardığı karakteri daima espriler yapan, rengarenk gibir dahan genç ve ‘kaslı’ bir karaktere çevirmeyi maalesef akıl alsa da gönül kabullenmiyor.
Serinin Neo-Trinity ikilisinden daha sonra favori ikilimiz olan Neo-Ajan Smith’ten bahsedecek olursak; “Matrix Resurrections”da Casus Smith’i üçlemede olduğu üzere Hugo Weaving canlandırmıyor. Weaving’in karakteri, artık genç, spor giyiniyor ve Neo’ya Tom diye sesleniyor. Evet, Neo’ya Mr. Anderson diye seslenmeyen bir Casus Smith var sinemada…
BİREBİR SUDA DÖRDÜNCÜ SEFER YIKANILMAZ
“Matrix Resurrections”ı bir Matrix sineması olarak değerlendirmezsek çok yerinde ve hoş aksiyon sahneleri var. Lakin sinemanın 1999 imali Matrix’in bir devamı olduğu akıllara gelince periyodunun bile gerisinde kaldığı acı bir gerçek üzere yüzümüze çarpıyor. Maalesef, 20 yıl evvel sinemada çığır açan sahnelerin birinin düzeyinde bile bir sahne yok. Bilhassa efektler göze batıyor, dövüş kareografileri birinci üçlemenin yanına yaklaşamıyor. Adeta 1999 imali “The Matrix” günümüzde çekilmiş de “Matrix Resurrections” 1999 yılının teknolojisiyle çekilmiş üzere… Neo ve Trinity’nin uçuş ve göğe yükseliş sahnelerini “Superman sinemasına mi bilet aldık sanki?” diye düşünerek, hayretler ortasında izliyorsunuz. Matrix’in berbat bir uyarlaması olarak nazaranbileceğimiz sinema, bir Matrix dizisinin pilot kısmı havasını da veriyor.
Matrix üçlemesinin ikinci sineması “Matrix Reloaded” ve üçüncü sineması “Matrix Revolution” da eleştirmenlerce beğenilmese ve hayli eleştirilse de hâlâ Matrix’in bir kesimiydi. Lakin anlıyoruz ki birebir suda dördüncü kere yıkanılmıyor. Natürel bir de üzülerek farkına varıyoruz ki Keanu Reeves de yaşlanıyor.
Son olarak konuşacak olursak sinema epey mu berbattı? Hayır. Bilakis “Matrix Revolutions”la ortası başarılı bağlanmış. Lakin izlediğimiz Matrix miydi? Maalesef ki o da hayır… Her ne olursa olsun eski oyuncularıyla, nostaljisiyle bizi ‘beyaz tavşanı takip etmeye devam’ diyerek 20 yıl öncesine götürdü Lana Wachowski… Pekala olmuş mu? Orası izleyicinin takdirinde…
Matrix serisinin dördüncü sineması “Matrix Resurrections” dün sinemalarda izleyicilerle buluştu. Vizyonla beraberinde HBO Max’te de gösterime giren sinemanın direktör koltuğunda bu sefer Wachowski Kardeşlerden yalnızca Lana oturuyor.
Sinemada Keanu Reeves ve Carrie-Anne Moss’a Jessica Henwick, Yahya Abdul Mateen II, Neil Patrick Harris, Jonathan Groff, Priyanka Chopra, Christina Ricci, Jada Pinkett Smith, Lambert Wilson ve Daniel Bernhardt üzere oyuncular eşlik ediyor.
“Matrix Resurrections”, açılış sahnesine birinci sinemaya gönderme yaparak başlıyor. Nostalji görür görmez gözünüz gönlünüz şenleniyor haliyle. Lakin yeni karakterlerin sinemaya dahil olmasıyla bu şenlik uzun sürmüyor maalesef. Sinema, bir Neo’nun gerçeklerle bir daha yüzleşme ve Trinity’yi bulma öyküsünü bahis ediniyor.
MATRIX’LE DALGA GEÇEN MATRIX SİNEMASI
Thomas A. Anderson, namıdiğer Neo, bir daha Matrix dünyasına gönderilmiş, hatta hafızasındaki tüm olaylar ve karakterler ‘The Matrix’ isimli görüntü oyununa dönüştürülmüş. Bu oyunuyla tanınıyor ve görüntü oyunu şirketinde çalışıyor. Neo, oyundaki olayları gerçekte yaşadığını düşünerek ‘sinir krizleri’ geçirse de psikoloğunun verdiği ‘mavi ilaç’larla her şeyin başının ortasında olduğuna kendini inandırmaya uğraşıyor.
Bu sırada sinemada Matrix’in yeni bir oyunun da geliştirilmesi planlanıyor. Senaryo yazanlardan Warner Bros.’a esprili bir lisanla giydirenlere, daima özgünlük vurgusu yapanlardan ‘kim bilir tahminen 5 ve 6. seri de gelir’ diyenlere; sinema, kendi ortasındaki esprileriyle Matrix’in şahsen kendisiyle ve seri sinemalarıyla dalga geçiyor.
Neo, her ne kadar mavi hapları kullanmaya devam etse de her gün bir ötekinin birebiri üzere geçiyor. Yeni karakterimiz Bugs, tam da bu noktada yeni Morpheus’umuzla Neo’yu bir daha ‘asıl gerçekliğe’ döndürmeye uğraşıyor. Bu uğraş anlarında eski sinemalardan sahneler, ‘oyunun ortasındaki sahneler bunlar’ mazeretiyle daima olarak gösteriliyor. Nostalji, flasbacklerle daima gözünüze sokuluyor yani. Sinema bir nevi kendini tekrar ediyor da diyebiliriz. Örneğin, birinci sinemada gördüğümüz ve deja-vu manasına geldiğini öğrendiğimiz siyah kedi biroldukca sahnede başınıza vurularak yeniden yine anlatılır üzere gösteriliyor. Üstüne üstlük izleyici hâlâ anlamazsa diye mama kabında dahi ‘deja-vu’ yazıyor.
Akabinde Neo’nun gerçeği kabullenmesiyle Trinity’yi de geri döndürme eforları başlıyor. Buradan itibaren büsbütün romantik güldürüyle karışmış bilim kurguya dönüyor sinema… ‘Matrix serisinde Neo ve Trinity’nin aşkı hiç mi yoktu?’ derseniz, natürel ki vardı fakat bu aşk Matrix kozmosunun içine güzelce yerleştirilerek o denli anlatıldı ki ne sinemanın gidişatını değiştirdi ne de sineması bir romantik güldürüye çevirdi.
YENİ KARAKTERLER
‘Seçilmiş Kişi’ olan Neo’ya hayranlık duyan yeni karakterlere gelirsek… Karakterlerin pek bir derinliği yok, hatta öylesine yok ki Jessica Henwick’in canlandırdığı kaptan Bugs haricinde hiç birinin ismi da akılda dahi kalmıyor. Basmakalıp geliştirilen karakterler bir nevi bir aksiyon sinemasından figüranlık için gönderilmiş gibiler, eğreti duruyorlar.
Yahya Abdul Mateen II’nun canlandırdığı Morpheus, ‘Morpheus havası’ vermekten çoksıyla uzak. Laurence Fishburne’un doruğa çıkardığı karakteri daima espriler yapan, rengarenk gibir dahan genç ve ‘kaslı’ bir karaktere çevirmeyi maalesef akıl alsa da gönül kabullenmiyor.
Serinin Neo-Trinity ikilisinden daha sonra favori ikilimiz olan Neo-Ajan Smith’ten bahsedecek olursak; “Matrix Resurrections”da Casus Smith’i üçlemede olduğu üzere Hugo Weaving canlandırmıyor. Weaving’in karakteri, artık genç, spor giyiniyor ve Neo’ya Tom diye sesleniyor. Evet, Neo’ya Mr. Anderson diye seslenmeyen bir Casus Smith var sinemada…
BİREBİR SUDA DÖRDÜNCÜ SEFER YIKANILMAZ
“Matrix Resurrections”ı bir Matrix sineması olarak değerlendirmezsek çok yerinde ve hoş aksiyon sahneleri var. Lakin sinemanın 1999 imali Matrix’in bir devamı olduğu akıllara gelince periyodunun bile gerisinde kaldığı acı bir gerçek üzere yüzümüze çarpıyor. Maalesef, 20 yıl evvel sinemada çığır açan sahnelerin birinin düzeyinde bile bir sahne yok. Bilhassa efektler göze batıyor, dövüş kareografileri birinci üçlemenin yanına yaklaşamıyor. Adeta 1999 imali “The Matrix” günümüzde çekilmiş de “Matrix Resurrections” 1999 yılının teknolojisiyle çekilmiş üzere… Neo ve Trinity’nin uçuş ve göğe yükseliş sahnelerini “Superman sinemasına mi bilet aldık sanki?” diye düşünerek, hayretler ortasında izliyorsunuz. Matrix’in berbat bir uyarlaması olarak nazaranbileceğimiz sinema, bir Matrix dizisinin pilot kısmı havasını da veriyor.
Matrix üçlemesinin ikinci sineması “Matrix Reloaded” ve üçüncü sineması “Matrix Revolution” da eleştirmenlerce beğenilmese ve hayli eleştirilse de hâlâ Matrix’in bir kesimiydi. Lakin anlıyoruz ki birebir suda dördüncü kere yıkanılmıyor. Natürel bir de üzülerek farkına varıyoruz ki Keanu Reeves de yaşlanıyor.
Son olarak konuşacak olursak sinema epey mu berbattı? Hayır. Bilakis “Matrix Revolutions”la ortası başarılı bağlanmış. Lakin izlediğimiz Matrix miydi? Maalesef ki o da hayır… Her ne olursa olsun eski oyuncularıyla, nostaljisiyle bizi ‘beyaz tavşanı takip etmeye devam’ diyerek 20 yıl öncesine götürdü Lana Wachowski… Pekala olmuş mu? Orası izleyicinin takdirinde…