Denilebilir ki, bu gün Müslümanların her şeydilk evvel muhtaç oldukları şey İslam ahlakını kuşanmalarıdır.
“Kişinin namazına, orucuna bakmayın; konuştuğunda, gerçek konuşup konuşmadığına, kendisine emniyet edildiğinde, güvenilirliğini ortaya koyup koymadığına; dünya kendisine güldüğünde, takvayı/kulluğu elden bırakıp bırakmadığına (menfaat anındaki tavrına) bakıp o denli değerlendirin.” (Kenzul-Ummal, 8435), “Kişinin namazı, orucu sizi aldatmasın. Dileyen oruç fiyat, dileyen namaz kılar. Lakin muteber olmayanın dini de olmaz”(a.g.e., 8436) manasındaki hadislerde İslam’da –Allah’ın buyruk ve yasaklarına riayet etmekten kaynaklanan-güzel ahlakın ne kadar kıymetli olduğunu göstermektedir.
c) İslam dini öldürmeye değil, Allah’ı sevdirmeye gelmiştir
Bugünkü evvelarimizin en mühimlerinden birisi de Müslümanları sevgi dolu, şefkat dolu bir gönül bağında birleştirmektir. Her şeydilk evvel, İslam âlimleri ve mütefekkirleri tarafınca Müslümanlara Allah sevgisi, Kur’an sevgisi, peygamber sevgisi kuvvetli bir biçimde enjekte edilecektir. Zira bu sevgi, Müslümanlara İslam dininin buyruk ve yasaklarına bağlı kalmayı, hayatlarını onların tayin ettiği bir çizgide sürdürmeyi sağlayacaktır. Zira seven, saygısızlık yaparak sevdiğini incitmez, onun bir kelamını iki etmez, onda kusur aramaz, ona oburunu tercih etmez, “Allah bes, gayrı heves” der, öbür bir şey demez.
Tarihin şehadetiyle sabittir ki, samimi olarak Allah sevgisi etrafında kenetlenmiş insanların birbirlerini sevmeleri, sıkıntılarıyla dertlenmeleri, sevinçleriyle sevinç duymaları, bir cesedin organları üzere tasada- kederde, huzurda –neşede, birbirlerinin durumunu paylaşıp ortak olmaları üzere insani faziletlerden uzak kalmaları mümkün değildir.
Bediüzzaman Said Nursi’nin söz ettiği üzere; “Bizim cemaatimizin meşrebi: Muhabbete muhabbet ve hasımlığa husumettir. Yani beyn-el İslâm muhabbete imdad(Müslümanlar içinde sevgi potansiyelini güçlendirmeye çalışmak) ve hasımlık askerini bozmaktır( kin, nefret, düşmanlık potansiyelini yok etmektir). Mesleğimiz ise, ahlâk-ı Ahmediye ile tahalluk ve Sünnet-i Peygamberîyi ihya etmektir. Ve rehberimiz Şeriat-ı Garra ve kılıncımız da berahin-i katıa (kesinlik kazanmış ilmî deliller) ve amacımız i’lâ-i Kelimetullahtır. Şeriatta yüzde doksandokuz ahlâk, ibadet, ahiret ve fazilete aittir.” (Divan-ı harb-i Örfi, 56)
d) Müslümanların haddini bilmeleri gerekir
Evet, Allah’ın Müslümanlara yüklediği nazaranvlerin dışına çıkmak, Allah’ın işini yapmaya yeltenmek, haddi bilmemektir, haddi aşmaktır. Örneğin, İslam’ı insanlara bildiri etmek Müslümanların bakılırsavidir. Onları hidayete getirmek ise, Allah’ın işidir. İnsanlara hidayeti dayatmak, Allah’ın işine müdahale etmek manasına gelir.
Aşağıda mealleri verilen ayetlerden bu hakikate ulaşmak mümkündür.
“(Resulüm!) Sen sevdiğini/dilediğini hidayete erdiremezsin. Lâkin Allah dilediğini hidayete eriştirir. O hidayete gelecek olanları en uygun bilendir”(Kasas, 28/56)
“Hep bir arada Allah’ın ipine (Dinine ve Kur’an’a) sıkı sıkıya sarılın! Parçalanıp ayrılmayın! Allah’ın üzerinizdeki nimetini hatırlayın: Hani siz birbirinize düşman idiniz, Allah kalblerinizi (İslâm’a ısındırıp) birleştirdi. Onun nimeti yardımıyla kardeşler oluverdiniz. Ve bir daha siz bir ateş çukurunun tam kenarında iken, oradan da sizi o kurtardı. İşte Allah, ayetlerini size bu biçimde açıklıyor ki hidayete eresiniz.”(Al-i İmran, 3/103)
e) İslam’da küfür bir savaş sebebi değildir
Asr-ı saadette cereyan eden olayların şehadetiyle İslam’da savaşmak ebediyen bir savunma stratejisi olarak ön görülmüştür(Geniş bilgi için bk. Niyazi Beki, İslam’da Cihad teriminin kapsamı, Ekev Akademi Mecmuası, 70, p. 85-100)
“Dinde Zorlama yoktur” düsturu, savaş öne sürülen sebebinin küfür olmadığını göstermektedir. Aşağıda mealleri verilen ayetlerde bu gerçeğin altı çizilmiştir:
“Dinde Zorlama yoktur”( Bakara, 2/256), “Eğer Senin Rabbin dileseydi, dünyada ne kadar insan var ise hepsi imana gelirdi. Ancak bunu irade etmedi. Artık sen mi, imana gelsinler diye insanları zorlayacaksın?”( Yunus, 10/99)
“Allah’a ve Resûlüne itâât edin, birbirinizle çekişmeyin, daha sonra kaygıya kapılıp gevşersiniz ve kuvvetiniz gider/tadınız kaçar. Bir de sabredin. Elbet ki Allah sabredenlerle birliktedir.”(Enfal, 8/46), “Fitne kalmayıncaya ve dinin hepsi Allah’ın oluncaya kadar onlarla cehd edin…” (Enfal, 8/39) mealindeki ayetlerde bu gerçeğin altı çizilmiştir. Bu son ayette tabir edildiği üzere, yeryüzünde fitne kalmayıncaya; yani: acılar, akan kanlar, zulümler, baskılar, haksızlıklar son buluncaya; din Allah’ın oluncaya, yani: bütün insani faziletleri ihtiva eden Kur’an ahlakı dünyanın dört bir yanına hâkim oluncaya kadar, ve Hz. Peygamber (s.a.v) devrindeki üzere ilimle, fikirle, kültürle, bilimle, sanatla Allah yolunda manevi cihat ile barış ve huzuru temin etmek için çaba göstermek gerekir. Müslümanların bu ilmi uğraşlarında zafer kazanmaları için izlemeleri gereken yollardan biri de bu çabanın kesinlikle birlik ve birliktelik halinde yapılmasıdır. Yani İslam âleminin tümünün, mezhep, kültür, uygulama, ırk, etnik köken, cemaat, küme ayrımı gözetmeksizin birlik olması, manevi bir rehber olan Kur’an ve Sünnet etrafında toplanması, Allah yolunda kurşunla kaynatılmış binalar üzere saf bağlayarak fikren çaba etmeleridir.
Ey ehl-i iman! Zillet ortasında esaret altına girmemek isterseniz, aklınızı başınıza alınız! İhtilafınızdan istifade eden zalimlere karşı “Müminler lakin kardeştir” mealindeki ayetin kutsi kalesinin içine girip korunun. Yoksa ne ömrünüzü koruma ve ne de hukukunuzu müdafaa edebilirsiniz. Malûmdur ki; iki kahraman birbiriyle boğuşurken; bir çocuk, ikisini de döğebilir. Bir mizanda iki dağ birbirine karşı müvazenede bulunsa; bir küçük taş, müvazenelerini bozup onlarla oynayabilir; birini üst, birini aşağı indirir. İşte ey ehl-i iman! İhtiraslarınızdan ve husumetkârane tarafgirliklerinizden kuvvetiniz hiçe iner, az bir kuvvetle ezilebilirsiniz. Hayat-ı içtimaiyenizle alâkanız var ise “Müminin mümine karşı duruşu tuğlaları birbiriyle kenetlenmiş bir yapı gibidirler” manasındaki nebevi tavsiyeyi düstur-u hayat yapınız, sefalet-i dünyeviyeden ve şekavet-i uhreviyeden kurtulunuz”(Mektubat, 270).
“Kişinin namazına, orucuna bakmayın; konuştuğunda, gerçek konuşup konuşmadığına, kendisine emniyet edildiğinde, güvenilirliğini ortaya koyup koymadığına; dünya kendisine güldüğünde, takvayı/kulluğu elden bırakıp bırakmadığına (menfaat anındaki tavrına) bakıp o denli değerlendirin.” (Kenzul-Ummal, 8435), “Kişinin namazı, orucu sizi aldatmasın. Dileyen oruç fiyat, dileyen namaz kılar. Lakin muteber olmayanın dini de olmaz”(a.g.e., 8436) manasındaki hadislerde İslam’da –Allah’ın buyruk ve yasaklarına riayet etmekten kaynaklanan-güzel ahlakın ne kadar kıymetli olduğunu göstermektedir.
c) İslam dini öldürmeye değil, Allah’ı sevdirmeye gelmiştir
Bugünkü evvelarimizin en mühimlerinden birisi de Müslümanları sevgi dolu, şefkat dolu bir gönül bağında birleştirmektir. Her şeydilk evvel, İslam âlimleri ve mütefekkirleri tarafınca Müslümanlara Allah sevgisi, Kur’an sevgisi, peygamber sevgisi kuvvetli bir biçimde enjekte edilecektir. Zira bu sevgi, Müslümanlara İslam dininin buyruk ve yasaklarına bağlı kalmayı, hayatlarını onların tayin ettiği bir çizgide sürdürmeyi sağlayacaktır. Zira seven, saygısızlık yaparak sevdiğini incitmez, onun bir kelamını iki etmez, onda kusur aramaz, ona oburunu tercih etmez, “Allah bes, gayrı heves” der, öbür bir şey demez.
Tarihin şehadetiyle sabittir ki, samimi olarak Allah sevgisi etrafında kenetlenmiş insanların birbirlerini sevmeleri, sıkıntılarıyla dertlenmeleri, sevinçleriyle sevinç duymaları, bir cesedin organları üzere tasada- kederde, huzurda –neşede, birbirlerinin durumunu paylaşıp ortak olmaları üzere insani faziletlerden uzak kalmaları mümkün değildir.
Bediüzzaman Said Nursi’nin söz ettiği üzere; “Bizim cemaatimizin meşrebi: Muhabbete muhabbet ve hasımlığa husumettir. Yani beyn-el İslâm muhabbete imdad(Müslümanlar içinde sevgi potansiyelini güçlendirmeye çalışmak) ve hasımlık askerini bozmaktır( kin, nefret, düşmanlık potansiyelini yok etmektir). Mesleğimiz ise, ahlâk-ı Ahmediye ile tahalluk ve Sünnet-i Peygamberîyi ihya etmektir. Ve rehberimiz Şeriat-ı Garra ve kılıncımız da berahin-i katıa (kesinlik kazanmış ilmî deliller) ve amacımız i’lâ-i Kelimetullahtır. Şeriatta yüzde doksandokuz ahlâk, ibadet, ahiret ve fazilete aittir.” (Divan-ı harb-i Örfi, 56)
d) Müslümanların haddini bilmeleri gerekir
Evet, Allah’ın Müslümanlara yüklediği nazaranvlerin dışına çıkmak, Allah’ın işini yapmaya yeltenmek, haddi bilmemektir, haddi aşmaktır. Örneğin, İslam’ı insanlara bildiri etmek Müslümanların bakılırsavidir. Onları hidayete getirmek ise, Allah’ın işidir. İnsanlara hidayeti dayatmak, Allah’ın işine müdahale etmek manasına gelir.
Aşağıda mealleri verilen ayetlerden bu hakikate ulaşmak mümkündür.
“(Resulüm!) Sen sevdiğini/dilediğini hidayete erdiremezsin. Lâkin Allah dilediğini hidayete eriştirir. O hidayete gelecek olanları en uygun bilendir”(Kasas, 28/56)
“Hep bir arada Allah’ın ipine (Dinine ve Kur’an’a) sıkı sıkıya sarılın! Parçalanıp ayrılmayın! Allah’ın üzerinizdeki nimetini hatırlayın: Hani siz birbirinize düşman idiniz, Allah kalblerinizi (İslâm’a ısındırıp) birleştirdi. Onun nimeti yardımıyla kardeşler oluverdiniz. Ve bir daha siz bir ateş çukurunun tam kenarında iken, oradan da sizi o kurtardı. İşte Allah, ayetlerini size bu biçimde açıklıyor ki hidayete eresiniz.”(Al-i İmran, 3/103)
e) İslam’da küfür bir savaş sebebi değildir
Asr-ı saadette cereyan eden olayların şehadetiyle İslam’da savaşmak ebediyen bir savunma stratejisi olarak ön görülmüştür(Geniş bilgi için bk. Niyazi Beki, İslam’da Cihad teriminin kapsamı, Ekev Akademi Mecmuası, 70, p. 85-100)
“Dinde Zorlama yoktur” düsturu, savaş öne sürülen sebebinin küfür olmadığını göstermektedir. Aşağıda mealleri verilen ayetlerde bu gerçeğin altı çizilmiştir:
“Dinde Zorlama yoktur”( Bakara, 2/256), “Eğer Senin Rabbin dileseydi, dünyada ne kadar insan var ise hepsi imana gelirdi. Ancak bunu irade etmedi. Artık sen mi, imana gelsinler diye insanları zorlayacaksın?”( Yunus, 10/99)
“Allah’a ve Resûlüne itâât edin, birbirinizle çekişmeyin, daha sonra kaygıya kapılıp gevşersiniz ve kuvvetiniz gider/tadınız kaçar. Bir de sabredin. Elbet ki Allah sabredenlerle birliktedir.”(Enfal, 8/46), “Fitne kalmayıncaya ve dinin hepsi Allah’ın oluncaya kadar onlarla cehd edin…” (Enfal, 8/39) mealindeki ayetlerde bu gerçeğin altı çizilmiştir. Bu son ayette tabir edildiği üzere, yeryüzünde fitne kalmayıncaya; yani: acılar, akan kanlar, zulümler, baskılar, haksızlıklar son buluncaya; din Allah’ın oluncaya, yani: bütün insani faziletleri ihtiva eden Kur’an ahlakı dünyanın dört bir yanına hâkim oluncaya kadar, ve Hz. Peygamber (s.a.v) devrindeki üzere ilimle, fikirle, kültürle, bilimle, sanatla Allah yolunda manevi cihat ile barış ve huzuru temin etmek için çaba göstermek gerekir. Müslümanların bu ilmi uğraşlarında zafer kazanmaları için izlemeleri gereken yollardan biri de bu çabanın kesinlikle birlik ve birliktelik halinde yapılmasıdır. Yani İslam âleminin tümünün, mezhep, kültür, uygulama, ırk, etnik köken, cemaat, küme ayrımı gözetmeksizin birlik olması, manevi bir rehber olan Kur’an ve Sünnet etrafında toplanması, Allah yolunda kurşunla kaynatılmış binalar üzere saf bağlayarak fikren çaba etmeleridir.
Ey ehl-i iman! Zillet ortasında esaret altına girmemek isterseniz, aklınızı başınıza alınız! İhtilafınızdan istifade eden zalimlere karşı “Müminler lakin kardeştir” mealindeki ayetin kutsi kalesinin içine girip korunun. Yoksa ne ömrünüzü koruma ve ne de hukukunuzu müdafaa edebilirsiniz. Malûmdur ki; iki kahraman birbiriyle boğuşurken; bir çocuk, ikisini de döğebilir. Bir mizanda iki dağ birbirine karşı müvazenede bulunsa; bir küçük taş, müvazenelerini bozup onlarla oynayabilir; birini üst, birini aşağı indirir. İşte ey ehl-i iman! İhtiraslarınızdan ve husumetkârane tarafgirliklerinizden kuvvetiniz hiçe iner, az bir kuvvetle ezilebilirsiniz. Hayat-ı içtimaiyenizle alâkanız var ise “Müminin mümine karşı duruşu tuğlaları birbiriyle kenetlenmiş bir yapı gibidirler” manasındaki nebevi tavsiyeyi düstur-u hayat yapınız, sefalet-i dünyeviyeden ve şekavet-i uhreviyeden kurtulunuz”(Mektubat, 270).