Mısırlı direktör Omar El Zohairy direktörlüğündeki “Tüyler” (Feathers), 41. İstanbul Sinema Festivali’nin “Genç Ustalar” kategorisi kapsamında izleyicilerle buluştu. Mısır’daki baskın ataerkil sistemin yıkılmasını odağına alan sinema, bir sihir numarası daha sonrasında kolay bir ailenin başına gelen düşünceli ve gülünç olayları anlatıyor.
The Hollywood Reporter’a göre “Cannes’ın Saklı Cevheri” olan sinema, 74. Cannes Milletlerarası Sinema Şenliği’nde Milletlerarası Eleştirmenler Haftası Büyük Mükafatı (La Semaine de la Critique) ve FIPRESCI Ödülü’nün de sahibi olmuştu.
.
Üç çocuklu bir aile, parayı verip istediği yemeği yapmasını eşine emreden otoriter bir baba ve her şeyi sessizlikle, boynu bükük biçimde karşılayan, ‘çocuk bakmak ve mesken işi yapmaktan öbür bir şey bilmeyen’ bir kadın…
Üç aydır konutunun kirasını bile ödemeyen baba, oğluna ‘şanına yaraşacak’ bir doğum günü düzenletiyor (parayı verip eşinin düzenlemesini emrediyor demek daha hakikat olur). Doğum gününe o denli ihtimam ve değer gösteriyor ki bir yatak ve bir televizyondan oluşan meskenini ‘şık göstereceğine’ inandığı bir şelale dekoruyla geliyor ‘parti’ hazırlığına. Ziyarete gelen işverenini ve başka erkek konukları da baş köşede ağırlıyor alışılmış. Yemekler, müzikler, pastalar, hatta bir sihirbaz… hiç bir harcamadan kaçılmamış. Fakat bir de ne olsun, sihirbazın yaptığı şov kararı bir “tavuğa” dönüşüyor. Asıl sorun da burada başlıyor ve baba tekrar geri dönmüyor.
.
‘Her şeyin suçlusu’ olan ve ‘cinlenmiş’ ilan edilen sihirbaz da her yerde karış karış aransa da bulunamıyor. Bu sırada anne(diğer karakterler üzere bir ismi yok) üç çocuğu, meskenin masrafları, bir de meskeninin yatak odasında konuk ettiği tavukla büyülü yanılgıyı aksine çevirmenin bir yolunu bulmaya çalışıyor. Tavuğun hekim parası, vitamini, meskenin muhtaçlıkları derken hazıra dağlar dayanmıyor ve eş dost ile işverenden gelen para bir yere kadar yönetim ediyor.
Kira ödenmediği için meskendeki eşyaların da alınıp gdolayılmesinin akabinde geçinmenin bir yolunu bulması gerektiğini anlayan anne, kendine bir iş bulmaya ‘çalışıyor.’ ‘Çalışıyor’ zira eşinin çalıştığı fabrikaya ne yapsa ne etse de bayan olduğu için işe giremiyor. Öteki bir yer bilmiyor, neyin nasıl yapılacağından haberi yok. ‘Evin direği’, babası gitti; kapıda kira borçları, ellerinden alınan eşyalar, yardım diye verdiği para mazeretiyle ‘aşkına’ karşılık bekleyen bir işveren, her ay alınan tavuk vitaminleri…
İş bulmak kolay değil. Başkalarına kıyasla istikrarlı bir yere/pozisyona gelene kadar birkaç işte çalışıyor. Bir orta bir daha bahtını fabrikadan yana denese de olmaz lakin bu sefer daha okul çağına bile gelmemiş oğlu, erkek olduğu için fabrikada işe alınıyor.
Günler geçiyor… Bayan artık yavaş yavaş kendi ayakları üzerinde durabilen, konutunun kirasını ve borçlarını ödeyen birine dönüşüyor. Kısıtlandığı yerden, kendi uğraşlarıyla bir daha doğuyor bir nevi. hanımın değişimleri de yavaş yavaş ve doğal bir biçimde gelişiyor, oldu bittiye getirilmiyor.
.
Takdir edersiniz ki ailenin geçimini sağlayan kişinin ortadan kaybolması ve geride kalanların zorluklarla uğraş etmesi konusu sinemalarda yeni işlenen bir bahis değil. Fakat El Zohairy mevzuyu, ‘tüylü’ oyuncusunu da kıssaya katarak, güldürüye kaçmadan güldürerek ve ciddiyetle işliyor.
“Sinemada izleyiciye hayatlarında daha evvel hiç görmedikleri bir şeyi göstermeniz gerektiğine inanıyorum, sizin aracılığınızla görmeleri gerekiyor” diyen Omar El Zohairy, toplumsal bir sıkıntıya ışık tutarken, ataerkil toplum ve ‘kenara itilmiş’ bayanlar hakkında biroldukça şey söylüyor.
El Zohairy’nin kara mizahi ögelerle donattığı birinci uzun metrajlı sineması “Tüyler”, izlenmeye bedel üretimlerden biri.
The Hollywood Reporter’a göre “Cannes’ın Saklı Cevheri” olan sinema, 74. Cannes Milletlerarası Sinema Şenliği’nde Milletlerarası Eleştirmenler Haftası Büyük Mükafatı (La Semaine de la Critique) ve FIPRESCI Ödülü’nün de sahibi olmuştu.
.
Üç çocuklu bir aile, parayı verip istediği yemeği yapmasını eşine emreden otoriter bir baba ve her şeyi sessizlikle, boynu bükük biçimde karşılayan, ‘çocuk bakmak ve mesken işi yapmaktan öbür bir şey bilmeyen’ bir kadın…
Üç aydır konutunun kirasını bile ödemeyen baba, oğluna ‘şanına yaraşacak’ bir doğum günü düzenletiyor (parayı verip eşinin düzenlemesini emrediyor demek daha hakikat olur). Doğum gününe o denli ihtimam ve değer gösteriyor ki bir yatak ve bir televizyondan oluşan meskenini ‘şık göstereceğine’ inandığı bir şelale dekoruyla geliyor ‘parti’ hazırlığına. Ziyarete gelen işverenini ve başka erkek konukları da baş köşede ağırlıyor alışılmış. Yemekler, müzikler, pastalar, hatta bir sihirbaz… hiç bir harcamadan kaçılmamış. Fakat bir de ne olsun, sihirbazın yaptığı şov kararı bir “tavuğa” dönüşüyor. Asıl sorun da burada başlıyor ve baba tekrar geri dönmüyor.
.
‘Her şeyin suçlusu’ olan ve ‘cinlenmiş’ ilan edilen sihirbaz da her yerde karış karış aransa da bulunamıyor. Bu sırada anne(diğer karakterler üzere bir ismi yok) üç çocuğu, meskenin masrafları, bir de meskeninin yatak odasında konuk ettiği tavukla büyülü yanılgıyı aksine çevirmenin bir yolunu bulmaya çalışıyor. Tavuğun hekim parası, vitamini, meskenin muhtaçlıkları derken hazıra dağlar dayanmıyor ve eş dost ile işverenden gelen para bir yere kadar yönetim ediyor.
Kira ödenmediği için meskendeki eşyaların da alınıp gdolayılmesinin akabinde geçinmenin bir yolunu bulması gerektiğini anlayan anne, kendine bir iş bulmaya ‘çalışıyor.’ ‘Çalışıyor’ zira eşinin çalıştığı fabrikaya ne yapsa ne etse de bayan olduğu için işe giremiyor. Öteki bir yer bilmiyor, neyin nasıl yapılacağından haberi yok. ‘Evin direği’, babası gitti; kapıda kira borçları, ellerinden alınan eşyalar, yardım diye verdiği para mazeretiyle ‘aşkına’ karşılık bekleyen bir işveren, her ay alınan tavuk vitaminleri…
İş bulmak kolay değil. Başkalarına kıyasla istikrarlı bir yere/pozisyona gelene kadar birkaç işte çalışıyor. Bir orta bir daha bahtını fabrikadan yana denese de olmaz lakin bu sefer daha okul çağına bile gelmemiş oğlu, erkek olduğu için fabrikada işe alınıyor.
Günler geçiyor… Bayan artık yavaş yavaş kendi ayakları üzerinde durabilen, konutunun kirasını ve borçlarını ödeyen birine dönüşüyor. Kısıtlandığı yerden, kendi uğraşlarıyla bir daha doğuyor bir nevi. hanımın değişimleri de yavaş yavaş ve doğal bir biçimde gelişiyor, oldu bittiye getirilmiyor.
.
Takdir edersiniz ki ailenin geçimini sağlayan kişinin ortadan kaybolması ve geride kalanların zorluklarla uğraş etmesi konusu sinemalarda yeni işlenen bir bahis değil. Fakat El Zohairy mevzuyu, ‘tüylü’ oyuncusunu da kıssaya katarak, güldürüye kaçmadan güldürerek ve ciddiyetle işliyor.
“Sinemada izleyiciye hayatlarında daha evvel hiç görmedikleri bir şeyi göstermeniz gerektiğine inanıyorum, sizin aracılığınızla görmeleri gerekiyor” diyen Omar El Zohairy, toplumsal bir sıkıntıya ışık tutarken, ataerkil toplum ve ‘kenara itilmiş’ bayanlar hakkında biroldukça şey söylüyor.
El Zohairy’nin kara mizahi ögelerle donattığı birinci uzun metrajlı sineması “Tüyler”, izlenmeye bedel üretimlerden biri.